Yalnız Adam'ın öyküsü

yalnız bir adamdı o

kendince sorunlar içinde yüzerdi

onu unutanları umursamazdı..

onun isyanı yalnızlığınaydı

bir dost telefonu beklerdi

geçmiş zamanlardan gelen kareler aklındaydı

telefon masanın üzerinde..çalmadı hiç..

beklerken dahada kırılıyordu yalnız adamın kalbi.
duvarlarla arkadaş olmuştu yalnız adam.

yeni taşındığı evdeki eski ve dökük duvarlar..

soğuk duvarların hikayesi bitmiyordu

onlar anlatıyor o dinliyordu.

uzaklardaki bir dostu aradı yalnız adam.

umursamaz bir ses telefonun ucunda..

sesi titredi yalnız adamın..

kapandı yüzüne telefon.

kapıya uzun uzun dalardı yalnız adam.

uzak yakın farketmezdi

her an gelebilecek bir güler yüz beklerdi..

açılmadı bahçe kapısı hiç..

günler geçti çiçekler soldu

kar yağdı dağların tepesine

yalnız adam hep bekledi..

alacaklılar geldi bir gün kapısına.

uzun uzun çalındı yalnız adamın kapısı

kapı açıktı.. içeri girdi yabancılar.

yalnız adam pencere önünde öylece duruyordu.
kımıldamıyordu...

seslenmiyordu yalnız adam.

gözleri kapıya dalmış ruhunu azraile vermiştibeklerken uzakları,

bitmeyen bir ümitle..

bir ilk bahar sabahı öldü yalnız adam
cenazesini bir avuç alacaklı kaldırdı

kimsesizler mezarlığına götürüldü

son yolculuğunda bile yalnızdı

hep kapıya diktiği mavi gözleri

son yolculuğunda dahi açıktı

ve musalla taşına yalnız adam yazıldı..